Ο Willy Ronis ήταν Γάλλος φωτογράφος (1910-2009). Γεννήθηκε και έζησε στο Παρίσι κατά την περίοδο σημαντικών ιστορικών γεγονότων της Γαλλίας. Επίσης, έλαβε αρκετά σημαντικά βραβεία, όπως το Grand Prix National de la photographie (1979) και το βραβείο Nadar (1981). Θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Γάλλους φωτογράφους που απεικόνισαν την γαλλική κοινωνία της εποχής μαζί με τους Édouard Boubat, Jean-Philippe Charbonnier, Robert Doisneau, Izis  και Sabine Weiss.

Οικογένεια & παιδικά Χρόνια

O Willy Ronis ήταν γιος εβραίου μετανάσταση, του Marcus Ronis, από την Οδησσό της Ουκρανίας και καταγωγή από τη Ρωσία. Έφτασε στο Παρίσι το 1904 και εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στο 9ο διαμέρισμα του Παρισιού. Έτσι, ο Marcus Ronis άνοιξε το στούντιο του εκεί μετά από μια δουλειά ως ρετούς στη φωτογραφία σε ένα αξιόπιστο στούντιο, “για να σβήσει τις ρυτίδες των γυναικών”.

O Ronis, γεννημένος στο Παρίσι το 1910, ξεκίνησε να ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία, όταν ο πατέρας του χάρισε μια φωτογραφική μηχανή για τα 15α γενέθλια του. Αρχικά, η ασχολία με την μουσική δεν στάθηκε εμπόδιο να ασχοληθεί με την φωτογραφική περιπλάνηση στο Παρίσι. Το 1929 θα συνεχίσει νομικές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης.

Η πρώτη επαφή του willy Ronis με τη Φωτογραφία

Αρχικά, ο Ronis ανακαλύπτει τη Γαλλική Εταιρεία Φωτογραφίας και τον μυεί σε ένα διαφορετικό είδος φωτογραφίας από αυτή που ακολούθησε ο πατέρας του. Ασχολήθηκε με μια αντισυμβατική πρακτική με έμφαση στις ζωηρές εικόνες. Η συμβατική φωτογραφία δεν τον ενδιέφερε πλέον, αλλά ήταν παθιασμένος με τις εκθέσεις φωτογραφίας. Ενώ η αριστερά κινητοποιήθηκε με την έλευση του Λαϊκού Μετώπου (Front populaire) στις βουλευτικές εκλογές του 1936, ο νεαρός φωτογράφος, υποστηρικτής τέτοιων ιδεών, παρακολουθούσε με ενθουσιασμό τις εργατικές διαδηλώσεις και τις απεργίες της εποχής και τράβηξε τις πρώτες του εντυπωσιακές φωτογραφίες που δημοσίευσε το περιοδικό Regards.

Ενασχόληση με το ρεπορτάζ και το Λαϊκό μέτωπο (Front populaire)

To 1935, μετά το θάνατο του πατέρα του, πούλησε το στούντιο του τελευταίου και μετακόμισε στο 11ο διαμέρισμα του Παρισιού. Από τότε και μετά ο Ronis αφιερώθηκε στο ρεπορτάζ. Οι πρώτες του εκθέσεις ανατέθηκαν από το SNCF ή το Commissariat au Tourisme. Με την άνοδο του Λαϊκού Μετώπου, τα ίδια ιδανικά έφεραν τον Ronis πιο κοντά με τον Robert Capa και τον David Seymour, ήδη διάσημους φωτογράφους. Είχε επίσης την ευκαιρία να γνωρίσει τους André Kertész, Brassaï και Henri Cartier-Bresson. Όμως, σε σύγκριση με το όραμα των συνομηλίκων του, ο Willy Ronis ανέπτυξε μια πραγματική πρωτοτυπία, που χαρακτηρίζεται από την προσοχή που δόθηκε στη χορωδιακή αρμονία των κινήσεων του πλήθους και τη χαρά των λαϊκών φεστιβάλ. Το 1937, αγόρασε το πρώτο του Rolleiflex με το οποίο έκανε μια έκθεση που δημοσιεύτηκε στο Plaisir de France. Στα επόμενα χρόνια, συνέχισε να φωτογραφίζει με πιο γνωστή τη φωτογραφική απεικόνιση της απεργίας στα εργοστάσια της  Citroën.

Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος

Όντας ο Εβραίος, ο Ronis εγκατέλειψε το Παρίσι και έφυγε για να ζήσει στη Νότια Γαλλία. Είδε την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως παρένθεση: ελάχιστες φωτογραφίες από τις διώξεις που υπέστησαν οι Εβραίοι και καμία μαρτυρία της περιόδου της κάθαρσης. Ο Willy Ronis θέλει να διατηρήσει την πίστη του στον άνθρωπο. Έχοντας αφήσει στην άκρη τη φωτογραφία, εργάστηκε σε διάφορα επαγγέλματα ως διακοσμητής στούντιο, διευθυντής θεάτρου και μάλιστα έγινε βοηθός του φωτογράφου σκηνικών.

Φωτορεπόρτερ πρακτορείου

Μετά την επιστροφή του στο Παρίσι, το 1946, ο Willy Ronis εντάχθηκε στο Rapho Agency και εντάχθηκε στα μεγάλα ονόματα της φωτογραφίας της εποχής όπως Brassaï, Doisneau, Ergy Landau. Το 1945 έκανε μια έκθεση για το SNCF για την επιστροφή των κρατουμένων. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τα περιοδικά Point de vue, Regards, L’Écran français, Le Monde illustré, Time και Life. Επίσης ο Willy Ronis είναι ο πρώτος Γάλλος φωτογράφος που εργάστηκε για τη Life. Στη συνέχεια διέσχισε την Ευρώπη: Βέλγιο (1951) και Ολλανδία (1952 και 1954) όπου έκανε μια έκθεση για τους αναγνώστες του περιοδικού Nouveau Femina, Λονδίνο (1955), Ιταλία (1959) και τέλος ΛΔΓ (1967). Εργάζεται επίσης για τη βιομηχανία (Air France), τη διαφήμιση ή τη μόδα (Vogue). Για την Air France, πραγματοποίησε μια έκθεση, η οποία δημοσιεύτηκε στο εσωτερικό περιοδικό Air France Revue, με τον τίτλο Familles de France στο τεύχος Ιουνίου-Αυγούστου 1956.

Το 1967, η Γαλλο-Γερμανική Ένωση Ανταλλαγών του έκανε παραγγελία. Για αυτό ταξιδεύει στην Ανατολική Γερμανία και φωτογραφίζει τις πόλεις, την ύπαιθρο, τους βιομηχανικούς χώρους, τους ανθρώπους, τους Γερμανούς. Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στη ΛΔΓ αποτελούν το θέμα μιας νέας έκθεσης στις Βερσαλλίες το 2021, ο Willy Ronis στη ΛΔΓ – Η ζωή πάνω από όλα, 1960-1967, συνοδευόμενη από την έκδοση καταλόγου. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ο Willy Ronis, μαζί με τον Robert Doisneau και τον Édouard Boubat, ήταν ένας από τους σημαντικότερους φωτογράφους αυτής της μεταπολεμικής γαλλικής σχολής.

Το 1972, ο Willy Ronis εγκατέλειψε το φωτορεπορτάζ και έφυγε από το Παρίσι για τη Νότια Γαλλία. Την περίοδο εκείνη ένιωσε την επιθυμία του να ασκήσει το δικαίωμα ελέγχου σχετικά με τη χρήση των φωτογραφιών του. Τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, παράλληλα με τις δραστηριότητες του ως φωτογράφος, αφιέρωσε πολύ χρόνο στη διδασκαλία: στη Σχολή Τέχνης της Αβινιόν, στη συνέχεια στις σχολές της Aix-en-Provence και της Μασσαλίας. Εκεί δημιούργησε ένα μάθημα στην ιστορία της φωτογραφίας και εκεί τον συνάντησε ο Pierre-Jean Amar. Το 1972, μετακόμισε στο L’Isle-sur-la-Sorgue.

Σύνταξη και θάνατος

Αν και ο Willy Ronis ως ένας σημαντικός Γάλλος φωτογράφος, έχει εκδώσει πολλά βιβλία και έχει κάνει πολλές εκθέσεις, οι δεκαετίες του 1970 και του 1980 ήταν οικονομικά δύσκολες γι’ αυτόν. Στη συνέχεια πήρε μια σημαντική απόφαση και, το 1982, ως αντάλλαγμα για να πληρώσει το ενοίκιο για τη διαμονή του μέχρι το τέλος της ζωής του, έκανε την πρώτη του δωρεά στη Γαλλία. Το 1983, επέστρεψε στο Παρίσι.

Θέλει να οργανώσει μια έκθεση το 2010, για τα 100α γενέθλιά του. Ο θάνατος του καλλιτέχνη εμποδίζει το έργο να δει το φως της δημοσιότητας. Ωστόσο, το αναλαμβάνει το Μουσείο Νομισμάτων του Παρισιού. Ο Willy Ronis πέθανε σχεδόν εκατό ετών τη νύχτα της 11ης προς 12 Σεπτεμβρίου 2009 στο νοσοκομείο Tenon (20ο διαμέρισμα) στο Παρίσι.